Marysia S. do śmiechu

wszystkie role…

…obsadzone.

Słuchamy „Lata Muminków” z werwą czytanego przez Kowalewskiego.Ja odzywam się w pewnej chwili z zadumą „Wiesz, P. czuję się jak Mama Muminka czasem…”. P. „A ja czuję się jak Paszczak”. Milczymy sobie chwilę po czym ja stwierdzam „Zauważ, że nikt nie czuje się jak Włóczykij”. Na to Jaś „Ja się czuję !”.

Wszystkie role obsadzone. 

Kurtyna.

Marysia S. filozofuję

zastanawiam się…

…co pomaga a nie w rozwinięciu się przyjaźni w wieku starszym. Nie jako staruszkowie ale w kontekście osób już w takim wieku, że nie zaprzyjaźniamy się w przedszkolu czy na placu zabaw z tak zwaną „czystą kartą”. Ale już mając ten konkretny bagaż doświadczeń, ukształtowany światopogląd i przyzwyczajenia. Co pomaga a nie? Ile jesteśmy w stanie przyjąć nawet jeśli nie dzielimy poglądu na dany temat a gdzie coś nie zagra bo właśnie nie potrafimy się już „nagiąć”? Jak (powiedzmy procentowo) dużo musi nas z daną osobą łączyć a jak dużo dzielić? Czy łatwo jest nawiązać więź silniejszą niż tylko znajomość? Mam nadzieję, że tak…

Marysia S. książkowo

„Jesteś cudem”. Regina Brett.

50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym.

Wydana w Wydawnictwie Insignis. Kraków (2013). Ebook.

Przełożyła Olga Siara.

Tytuł oryginalny : Be the Miracle. 50 Lessons for Making the Impossible Possible.

Jak pamiętacie, dopiero co czytałam debiut książkowy Reginy Brett pod tytułem „Bóg nigdy nie mruga”, o której to książce napisałam wpis tu.

Sięgnęłam natychmiast po kolejną książkę autorki i nie zawiodłam się ponownie. To znów felietony jej autorstwa, dotykające ponownie najważniejszych spraw życia. 
Od razu jednak uprzedzam, o ile w „Bóg nigdy nie mruga” autorka swoją wiarę i relację opisywała może nie marginalnie co raczej nie było to głównym motywem felietonów, tak w tej książce o wierze i o Bogu jest dużo i jeśli ktoś wie, że to go irytuje, może niech po tę książkę nie sięga. 

Ponownie więc w pięćdziesięciu krótkich rozdziałach, tych tytułowych lekcjach, Regina Brett pisze o sprawach ważnych, mądrych, istotnych, fundamentalnych po prostu. Ponownie ktoś może pisać, że Brett nie odkrywa tu nic nowego, w końcu wszyscy wiemy, że lepiej jest być dobrym i szlachetnym niż złym i niegrzecznym. Niemniej jednak czytając jej słowa ma się wrażenie, że często się o tym wszystkim zapomina i zamyka w jakiejś szklanej bańce, w obawie przed światem, lękiem przed drugim człowiekiem. Tymczasem w życiu autorki to Bóg i ludzie są najważniejsi a ludzie stanowią dla niej źródło obserwacji i refleksji jak również uczą ją wciąż czegoś nowego.

I tak wciąż samą Reginę Brett zaskakuje jak wiele jednak ( na szczęście) w ludziach jest dobra. Przyznaję się ,że z tej książki dla mnie samej najbardziej wzruszające były dwie opowieści. Pierwsza to o mężczyźnie, który postanowił pomóc rodzinie z córką w śpiączce. I za bardzo duże pieniądze pomógł przebudować sypialnię dziecka tak aby mogło być w domu a nie w szpitalu. Nie miał przy tym żadnej gwarancji , że ten wydatek będzie przydatny dłużej niż parę dni, może tygodni. Bo to, że się „nie opłacił” wiedział od początku. A jednak w swoim sercu chciał pomóc komuś, dla kogoś istotne było to aby jego dziecko odeszło w domu a nie w szpitalu. Druga opowieść to ta o żonie, która nie wierzyła w to, że jej mąż jest mordercą jej matki i siostrzenicy. I doprowadziła do tego, że wznowiono proces. 

Ujmujmy się za innymi, zwłaszcza tymi, którzy są słabi, cieszmy się drobiazgami, z których składa się nasze życie, bądźmy wdzięczni za to, co mamy bo mamy naprawdę wiele, pomagajmy sobie, rozmawiajmy z drugim człowiekiem, poświęćmy mu czas aby kiedyś nie wyrzucać sobie, że „a mogłem…mogłam…”. Miejmy nadzieję.  Nie plotkujmy i niekoniecznie, naprawdę, niekoniecznie to co chcemy o kimś bądź do kogoś powiedzieć jest tym, co powiedzieć powinniśmy.

W sumie, oczywistości, prawda? Ale Regina Brett pisze o nich w taki sposób, że nie się to podoba, do mnie to przemawia. 

Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę i polecam.
Moja ocena to 6 / 6.