Marysia S. książkowo

„Gra w kłamstwa”. Ruth Ware.

Wydana w Wydawnictwie Prószyński i S-ka. Warszawa (2019). Ebook.
W sprzedaży od 12.02.2019.

Przełożyła Ewa Kleszcz. 

Tytuł oyginalny The Lying Game.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa. 

To moja druga po „W ciemnym, mrocznym lesie” , o której pisałam w tym wpisie, książka Ruth Ware. I podobała mi się , chyba nawet bardziej od pierwszej.

Cztery przyjaciółki, które poznały się w szkole średniej z internatem Salten House. Siedemnaście lat temu narratorka Isa, Fatima , Kate i Thea spędziły tam jakiś czas roku szkolnego. Czas, w którym zdążyły silnie się zaprzyjaźnić i w czasie którego podjęły wspólną grę. Grę w kłamstwa. Ta zdawałoby się , dość niewinna gra , na pomysł której mogą wpaść znudzone szkolną rutyną nastolatki, w pewnej chwili wymknie się nieco spod kontroli i nieść będzie ze sobą poważne konsekwencje. Albowiem siedemnaście lat wstecz coś dramatycznego wydarzyło się w życiu czterech przyjaciółek. 

W chwili , gdy je poznajemy, są w stanie pewnej stabilizacji życiowej, przynajmniej dwie z nich. Isa ma półroczną córeczkę i mieszka ze swoim partnerem w Londynie , Fatima ma dwójkę dzieci i wraz z mężem odkryła na nowo silniej własne wyznanie. Thea żyje niespokojnie ale to Kate, która została w miejscowości, w której miało miejsce wydarzenie sprzed siedemnastu lat, wysyła kobietom sms, który sprowadzi je wszystkie w stare kąty. I który sms okaże się przywołującym demony przeszłości. Stopniowo wraz z narracją Isy dowiadujemy się o życiu w szkole, o ich przyjaźni, o więzi jaka je łączyła. Od początku jednak na pozytywny nastrój dawnej przyjaźni złowrogi cień rzuca owo wydarzenie sprzed wielu lat. Cień ten może zagrozić wszystkim im, dlatego też kobiety rzucają wszystko i jadą raz jeszcze aby zmierzyć się z przeszłością. To, co zdarzyło się w starym Starym Młynie wróci się ze zdwojoną siłą. Do tego dojdzie poczucie zachwiania stabilizacji, niepokój o nie same i o rodziny, które mają. 

Muszę powiedzieć, że bardzo wciągnęła mnie ta książka, ogromnie mi się podobała. Mogłam zrozumieć chęć akceptacji, przemawiającą za dziewczynami z lat nastoletnich, kiedy podejmowały nawet najbardziej bezsensowne działania aby tylko mieć poczucie wspólnoty i wzajemnego wsparcia. W chwili gdy znalazły się w szkole, każda z nich na swój sposób była samotna bądź nosiła w sercu jakieś żale i niewypowiedziane dramaty. Wspólnota, poczucie wsparcia sprawiło, że gdy doszło do tragedii, podjęły taką a nie inną decyzję. Która wpłynęła na całe ich życie. I która sprawiła, że gdy przyszedł do nich sms od Kate natychmiast ruszyły jej na pomoc. Tak, jak robiły to w przeszłości.

Podobał mi się nastrój książki, ukazanie stopniowego narastania poczucia beznadziei i wymknięcia się sytuacji spod kontroli. Widzę zdecydowanie dobry rozwój stylu tej autorki i na pewno chętnie będę sięgała po następne jej książki. 

Moja ocena to 5.5 / 6. 

Marysia S. książkowo

„Stróż krokodyla”. Katrine Engberg.

Wydana w Wydawnictwie Zysk i S-ka. Poznań (2019).Ebook.

Przełożyła Elżbieta Frątczak-Nowotny.
Tytuł oryginalny Krokodillevogteren.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa.

Akcja tego kryminału dzieje się w Kopenhadze. W starej kamienicy, której właścicielką jest Esther de Laurenti, mieszka niewiele osób. Właścicielka, starszy , rozwiedziony od ponad dwudziestu lat Gregers Hermansen i dwie młode dziewczyny, studentki. Caroline i Julie. Pewnego ranka starszy pan, Gregers,  idąc wyrzucić śmieci znajduje ciało jednej z nich. Niestety, dziewczyna padła ofiarą morderstwa. Nikt nie ma pojęcia jak to się stało, że dziewczyna, która w sumie dość niedawno przyjechała do Kopenhagi, mogła paść ofiarą takiej zbrodni. Przecież dopiero co zaczynała swoje życie w nowym miejscu, poznawała ludzi, dopiero miała rozpocząć naukę. Julie Stender okaże się dla tych, którzy ją znali o wiele bardzie tajemniczą osobą niż mogli sądzić. 
Nagle okazuje się, że ta młoda dziewczyna miała za sobą wiele ciężkich chwil i niełatwe doświadczenia. O tym jednak dowiemy się podczas lektury. 

W chwili odkrycia zmasakrowanego ciała dziewczyny śledztwo podejmuje dwoje śledczych, Anette Werner i Jeppe Korner. Ten duet lubi własne towarzystwo. Oboje też dobrze ze sobą współpracują i prowadzą owocne śledztwa. Teraz przyjdzie im prowadzić kolejne, a nie będzie ono łatwe. Szybko okaże się bowiem, że sporo działo się zarówno w życiu samej Julie jak i innych osób, które zostały wplątane w całą intrygę. Do tego wszystkiego okazuje się, że morderstwo już wcześniej zostało popełnione. Na kartkach powieści pisanej przez Esther de Laurenti. Kiedy kobieta dowiaduje się o tym, jest ogromnie zmartwiona, nawet nie tym, że została wplątana w morderstwo młodej lokatorki co raczej samym faktem, iż ktoś zainspirował się jej mającą dopiero powstać i ukazującą się we fragmentach powieścią kryminalną. A efektem jest to, że ktoś pozbawił życia młodą, dopiero co wkraczającą w świat i życie dziewczynę. Tym samym odbierając jej te wszystkie szanse i możliwości, które należą się młodym od zawsze i z których to szans i możliwości młodość tak chętnie korzysta. Tymczasem zostają zrozpaczeni bliscy a zwłaszcza darzący córkę wręcz obsesyjnym uczuciem – ojciec. 

Co tak naprawdę stało się w starej kamienicy w jednej z kopenhaskich dzielnic? Kto zainspirowany mającą ukazać się książką postanowił literaturę wcielić w życie? Jakie tajemnice ukrywała przed bliskimi Julie? 

Tradycyjnie już jak to u Skandynawskich autorów, mamy do czynienia z niezbyt szczęśliwym śledczym. Życie Jeppego ostatnio nie jest pasmem radości i szczęścia, a nawet można powiedzieć, że rozpadła mu się rodzina. Podczas śledztwa i on sam będzie musiał zmagać się z demonami własnej przeszłości. Czy mu się to uda? 

Katrine Engberg jednak nie skupia się zanadto na psychologicznym tle tego kryminału. Książka nie udaje niczego ponad to czym jest, czyli właśnie kryminałem. Czyta się ją z zainteresowaniem i sądzę, że dla osób, które lubią właśnie ten gatunek literacki, stanowić będzie ona dobrą rozrywkę. 

Moja ocena to 4.5 / 6.

 

 

Marysia S. książkowo

„Kwiat wiśni i czerwona fasola”. Durian Sukegawa.

Wydana w Wydawnictwie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kraków (2018). 

Przełożył Dariusz Latoś.

Tytuł oryginalny An.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa.

We wrześniu ubiegłego roku obejrzeliśmy z P. film pod tym tytułem, powstałym na podstawie książki, a oto przyszedł moment, gdy poznałam książkę. I coś jest na rzeczy, kiedy się twierdzi, że dobrze jest przeczytać najpierw książkę a potem dopiero obejrzeć ekranizację. I pomimo tego, że film oceniam bardzo dobrze, to rzeczywiście, książka opisuje jeszcze głębiej uczucia poszczególnych bohaterów, relacje ich łączące. 

Trójka „przegranych”, których połączy los? koleje życia? w jednym miejscu. On, to sprzedający dorayaki w sklepie Doraharu Sentaro. Ona to starsza pani Tokue Yoshii, która zjawi się po prostu pewnego dnia aby zgłosić się do pomocy w sprzedaży. Jest jeszcze nastolatka Wakana, która będzie kupować ów japoński deser, w skład którego wchodzi słodka pasta z fasoli, an. Jak widać, oryginalny tytuł to właśnie „An”. Nieprzypadkowo , ta pasta , proces jej tworzenia, to bardzo ważny aspekt tej książki. I w jakiś sposób lekcja życia, którą Sentaro otrzyma od starszej pani. 

Jak napisałam, wszyscy oni na swój sposób są postrzegani przez społeczeństwo jako przegrani, na marginesie życia. On to były więzień, w dodatku praca w sklepie nie jest jego marzeniem ale nie ma wyjścia, musi oddać wdowie właściciela zaciągnięty ongiś dług. Tokue Yoshii w przeszłości chorowała na jedną z najcięższych kiedyś chorób, na szczęście obecnie uleczalną, jaką jest choroba Hansena. Wakana to dziewczyna z niepełnej rodziny, jej matka ledwie wiąże koniec z końcem. Ta trójka spotkawszy się w sklepiku z dorayaki stanie się dla siebie kimś więcej niż jedynie przypadkowymi ludźmi, których regularnie widuje się w jakimś miejscu. Największa więź połączy Sentaro i Tokue Yoshii. Nie mająca własnych dzieci to w nim „upatrzy” sobie nigdy nie obecnego w jej życiu ale mogącego mieć właśnie tyle lat, syna. I on, początkowo dość zdystansowany, odnajdzie w jej postaci postać dawno nieobecnej w jego życiu matki. Nastolatka zaś nareszcie będzie miała miejsce, w którym będzie mogła być sobą, nikogo nie udawać i zwyczajnie być sobą bez oceniania i nakładania krzywdzących łatek.

To nie jest wielka objętościowo książka, akcja dzieje się na przestrzeni jednego roku. Zaczyna się wiosną i wiosną się kończy. W trakcie lektury wielokrotnie łapałam się na tym, jak bardzo subtelnie i nie „łopatologicznie” przedstawiona jest w niej prawda życiowa, polegająca na tym, że jakby nie było, gdy człowiekowi w życiu jest źle, nie ma to jak obecność drugiego człowieka. Kogoś, kto z nami porozmawia, kto nas czasem po prostu wysłucha. Czasem da nam możliwość zrealizowania naszego marzenia, nawet o tym czasem nie wiedząc.

 Uważność, z jaką starsza pani przygotowywała słodką pastę an, uważność, z jakąś przyglądała się światu i to jak go odbierała pomimo tego jak ciężko doświadczyło ją życie, to pokazało, że często największe prawdy są na wyciągnięcie ręki a największe szczęścia tuż obok. 
Tokue Yoshii napisze w liście do Sentaro, cytuję , „Jestem przekonana, że życie ma sens”. 
I tak, pomimo tego jak ciężkie są w niej opisane przeżycia starszej pani z jej młodości i późniejszych lat, widać, że jej życie wypełnione było dobrem i szczęście a nadto właśnie miało sens”. Co zawsze cenię w prozie wschodniej, to to, że wszystkie te mądre przesłania przekazane są w jakiś delikatny, subtelny sposób, bez natrętnego moralizowania. Nie inaczej jest w tej książce. 

To bardzo ładna, ciepła, wzruszająca i mądra książka. Książka, która pociesza, że bez względu na to jak może być ciężko w życiu, ze wsparciem drugiej osoby uda się nam pokonać sporą część przeciwności i zmartwień. A przynajmniej mamy z kim z owymi zmartwieniami walczyć. 
Bardzo polecam osobom szukającej lektury bez nagłej akcji, za to z mądrym przesłaniem. 

Moja ocena to 6 / 6.

 

Marysia S. książkowo

„Arystokratka i fala przestępstw na zamku Kostka”. Evzen Bocek.

Wydana w Wydawnictwie Stara Szkoła.  Wołów (2019). Ebook.

Przełożył Mirosław Śmigielski. 

Tytuł oryginalny Aristokratka a vlna zlocinnosti na zamku Kostka.

Wydawnictwo Stara Szkoła przyzwyczaiło nas, stałych czytelników serii o arystokratce Marii Kostce, że 27 stycznia prezentuje nowe odsłony cyklu. Nie inaczej stało się tym razem i oto jestem po najnowszej części przygód Marii. 

Jak zwykle poznajemy akcję jej słowami, jako narratorki. Tym razem rozszerza się nam grono bohaterów, jako że oprócz Marii , jej rodziców , pracowników zamku , których znaliśmy z poprzednich części jak również ciotuni Nory znanej nam od części poprzedniej, na scenie pojawiają się dwie niezależne grupy przestępcze. Obie nic o sobie nie wiedząc, planują na zamku Kostka przestępstwa. Obie też kompletnie nie mają pojęcia, że ich plan spełznie na niczym, jako, że zginie księżna Diana, co wpłynie na sytuację zamkową. No ale o tym na razie nikt nie ma zielonego pojęcia. Przestępstwa się planuje, młoda Maria wciąż jest zakochana i dba o ukochanego jak mało kto, a zamkowa rzeczywistość kręci się w dość przewidywalny sposób. Do czasu. 

Na pewno ta część jest nieco inna od poprzednich ale według mnie nie jest to problemem a wręcz dobrze, że autor pokusił się na wprowadzenie jakiegoś elementu świeżości. Akcja zyskała dzięki temu zdecydowanie na rozwoju tempa a humor jest wciąż tak samo udany. Tak, wiem, cykl o Arystokratce kocha się bądź nie rozumie na czym polega jego fenomen. Ja od pierwszej chwili zapałałam do tej opowieści wielkim entuzjazmem i zwyczajnie żałuję, że kolejne części nie ukazują się szybciej. Pozostaje nam więc znów czekać około roku jak sądzę aby przeczytać dalsze losy Marii, Maksymiliana, którego darzy uczuciem i reszty bohaterów opowieści.

Moja ocena to 6 / 6. 

Marysia S. książkowo

„Teściową oddam od zaraz”. Małgorzata J. Kursa.

Wydana w Wydawnictwie Lucky. Radom (2019). 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Portalu Książka zamiast Kwiatka, Wydawnictwa i Autorki. 

Z tego, co się orientuję, książka ta została wznowiona. Ja przeczytałam ją z prawdziwą przyjemnością. Rozbawiła mnie wiele razy swoim niewymuszonym humorem, takim akurat w sam raz, nie na siłę. Po pierwsze, już sam tytuł mnie urzekł swoją bezpośredniością, po drugie swoją zabawną fabułą. 

Książka opowiada o dwóch przyjaciółkach, Izabeli Łęckiej (nazwisko po drugim mężu) i Amie, nazywanej tak od dwojga imion Anna Maria. Izabela wiedzie szczęśliwy żywot z drugim mężem, natomiast raz na jakiś czas rozdrażnia ją teściowa. Kobieta nie jest zła , z tym, że robi aż nadto, z czego wynikają różne mniej bądź bardziej zabawne perypetie. Ama natomiast ma zmartwienia innego kalibru. Obie kobiety wspierają się wzajemnie i pomagają sobie. A będzie się działo. W rodzinie Amy zdarzą się dziwne śmierci, w grę wchodzić będzie śledztwo. Pojawi się też przystojny prokurator, który wpadnie w oko Amie. Śledztwo policyjne swoją drogą, śledztwo Izabeli i Amy swoją. Kto odkryje pierwszy kto stoi za tajemniczymi zgonami? „Teściową oddam od zaraz” to komedia kryminalna, napisana, jak już mówiłam z poczuciem humoru, więc jeśli chodzi o poprawienie humoru, to książka ta zdecydowanie się nadaje. 

Moja ocena to 5 / 6.

 

 

Marysia S. książkowo

„Szepty sumienia”. Beata Zdziarska.

Wydana w Wydawnictwie Szara Godzina. Warszawa (2018).

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Portalu Książka zamiast Kwiatka i Wydawnictwa.

Muszę napisać dwie rzeczy. Nie sięgnęłabym po tę książkę w księgarni bo zwyczajnie (co jest dla mnie zaskoczeniem bo projektowała okładkę pani, której okładki kilkakrotnie chwaliłam przy okazji recenzowania innych książek) nie podoba mi się okładka. A druga rzecz, dawno nie czytałam tak dobrej książki autorki, której zwyczajnie wcześniej nie „znałam”. Mogę więc powiedzieć, że książka znalazła się u mnie trochę przypadkiem ale był to zdecydowanie ten z przypadków, które mogę pochwalić.

Niby coś gdzieś już podobnego czytałam. Czyli motyw kogoś, kto wiedzie świetne życie, stabilne, ba, szczęśliwe, nie bójmy się tego słowa. Do chwili gdy wydarza się COŚ. Coś, co zmieni życie bohatera książki nieodwracalnie. Niby więc motyw znajomy, ale jego przedstawienie już nie, przynajmniej według mnie. „Szepty sumienia” wciągnęły mnie niesamowicie, nie mogłam się od tej książki oderwać i aż do ostatniej strony nie wiedziałam w sumie czego się mogę spodziewać po rozwoju sytuacji i losu bohatera. 

Tomasz jest mężczyzną z niemal dwudziestoletnim stażem małżeńskim.  Ma żonę Annę i nastoletnią córkę Justynę. Tomasz realizuje swoją pasję zgodną z wykształceniem i pracuje w zespole badawczym związanym z branżą medyczną. Gdy zaczyna się akcja książki, jest w przełomowym momencie życia naukowego, bowiem badania zespołu, w którym pracuje mężczyzna wkraczają na ostatnią prostą ku wynalezieniu lekarstwa na nowotwory. 
Wraz z rodziną zamieszkuje on piękne mieszkanie w dobrej gdańskiej dzielnicy gdzie z okien domu rozciąga się widok na Park Oliwski. Nic nie mąci jest nastroju spokoju, stabilizacji a przede wszystkim poczucia tego, że tak, jakkolwiek górnolotnie by to nie zabrzmiało, poczucia ważności jego pracy i tego, czego za chwile może dokonać ze swoimi współpracownikami. I właśnie w takim momencie gdy wszystko wydaje się toczyć dobrym i sprawdzonym rytmem w życiu Tomasza zdarzy się owo coś, o którym już wspominałam. Moment, który zadecyduje o zbyt wielu sprawach jednocześnie ale przede wszystkim sytuacja, która się zdarzy da szansę Tomaszowi określić to jak w ekstremalnej sytuacji się odnajdzie. O tym, jak się odnalazł, dowiadujemy się z zapisków mężczyzny, które przypadkowo trafiają w ręce nowej lokatorki mieszkania w kamienicy. 

Wraz z nią poznajemy więc dzień po dniu to, co stało się w życiu naukowca. Dowiadujemy się o jego zachowaniu, o decyzji, którą podjąwszy jednocześnie przypieczętował swój los w pewnym jego obszarze. Wraz z rozwojem sytuacji poznawanej z tego pamiętnika usiłujemy zgadnąć czy Tomasz zdecydował się przerwać tę coraz bardziej pogłębiającą się i coraz bardziej dramatyczną sytuację. Wraz z czytającą zapiski kobietą zastanawiamy się nad tym, co mogło sprawić, że mężczyzna nie podjął się wydawałoby się najwłaściwszego z możliwych rozwiązań. Nie wiem jak Magdalena, która czytała zapiski ale ja jako czytelniczka zżymałam się okrutnie nad argumentacją naukowca. Czy właśnie to, że prowadził on tak zaawansowane badania nad lekarstwem na jedną z najpoważniejszych chorób usprawiedliwia go w jego czynie i konsekwencjach, które narastały ale zapoczątkowane były jego decyzją na samym początku gdy coś się wydarzyło? Złościło mnie niesamowicie to w jak egoistyczny sposób patrzył na całokształt sytuacji. Zamiast skupić się na innych osobach, które poszkodowane zostały w tym momencie w jego głowie wciąż kłębiły się myśli na temat jego własnej osoby i nieszczęścia, które rzekomo najbardziej odczuł on sam. 

Właśnie ta wiarygodność zdarzeń, myśli Tomasza sprawiała, że książka stała się wciągająca a sytuacje w niej jak najbardziej możliwe do zaistnienia. I tyle myśli towarzyszyło mi podczas lektury „Szeptów sumienia”. Co tak naprawdę człowiek wie o sobie samym , jak on sam zachowałby się w tej czy nieco innej ale ekstremalnej sytuacji. Wydaje się, że inaczej i oby nigdy nie trzeba by się było się przekonywać czy na pewno. Bardzo podobała mi się opisana gonitwa myśli Tomasza, narastające poczucie zapętlenia się w sytuacji, z której można było wyjść „z twarzą” gdyby podjęło się w porę właściwie decyzje. I tak jak wcześniej mężczyzna czuł się niemal wybrańcem bogów, tak teraz zdecydowanie szczęście odwróciło się od niego. Oczywiście, że gdyby zachował się w inny sposób, sytuacja nie narosłaby aż tak silnie. No ale. Można sobie gdybać. 

Bardzo to dobra książka a mam niejako wrażenie, że gdzieś „prześlizgnęła się”, umknęła w zalewie innej literatury. Jednak jeśli szukacie czegoś z mocnym wątkiem psychologicznym, czegoś, co spowoduje własne przemyślenia, sporo refleksji i co nie sprawi, że książka stanie się jeszcze jedną po prostu przeczytaną i odłożoną na półkę książką, to „Szepty sumienia” zdecydowanie są dla Was. 

Moja ocena to 6 / 6. 

Marysia S. książkowo

„Czas przeszły”. Lee Child.

Wydana w Wydawnictwie Albatros. Warszawa (2019). Ebook.

Przełożył Jan Kraśko.

Tytuł oryginalny Past Tense.

„Licz na najlepsze, ale nastaw się na najgorsze”. To kredo Jacka Reachera, które pokazuje dobitnie jakim typem człowieka jest Reacher. I tak właśnie jest w kolejnej książce z cyklu „Jack Reacher”. Tym razem tempo będzie nieco wolniejsze, niż w poprzedniej czytanej przeze mnie książce, „Nocnej rundzie”, o której to pisałam w tym wpisie. Co nie znaczy, że „Czas przeszły” czytało mi się źle, bo absolutnie nie.

Akcja książki rozgrywa się równolegle w dwóch miejscach. W Laconii, do której trafił Reacher idąc śladem ojca, jako, że to było rodzinne miasto Stana Reachera, i w odległym od miasteczka motelu. Motelu położonym na totalnym odludziu, wśród gęsto zarośniętego lasu. Gdzie przypadkiem trafia dwójka młodych turystów z Kanady. Ona to Patty, on to Shorty. Oboje to dwudziestopięciolatkowie, którzy zdezelowanym autem wyruszyli od siebie z małego kanadyjskiego miasteczka aby dotrzeć w ciągu doby do Nowego Jorku gdzie mają w tajemniczym kufrze COŚ do sprzedania. Reacher zaś do Laconii trafił jak wspomniałam, nieco przypadkiem. Wybierał się do San Diego ale nie byłby Jackiem Reacherem, gdyby w dane miejsce trafił ot tak, po prostu , od pierwszej próby. No, nie. A my, zagorzali miłośnicy jego przygód, nie mielibyśmy czego czytać, więc…mam nadzieję, że nikt nie narzeka 🙂

Akcję więc poznajemy na zmianę, to czytając o genealogicznych poszukiwaniach Jacka Reachera (rodzinna przyszłość bywa zaskakująca!), to dowiadując się bardzo powoli i z czasem odkrywając, co tak naprawdę dzieje się z Patty i Shorty’m. 

Wiem, że być może niektórzy czytelnicy mogą odczuć zawód, że mało tu akcji. Ale nie zapominajmy, że po pierwsze , nikt z nas nie młodnieje, a po drugie, chyba dobrze jest czasem zmienić tempo, do którego jesteśmy przyzwyczajeni aby nie poddać się uczuciowi czytelniczego znużenia wywołanego rutyną. 

Mnie się ta część bardzo podobała. Chyba za to, że (chociaż akurat w tym przypadku wcale nie jest to krzepiąca refleksja) pokazuje jak bardzo może czasem naszym życiem kierować zupełny przypadek. I za to , że szukając swoich korzeni Jack Reacher okazuje się być nieustępliwy w poszukiwaniach. 

Ponadto, od pewnego już czasu zauważam drobną zmianę. O ile do tej pory na swojej drodze czyściciela i doprowadzającego świat do właściwego porządku a złych ludzi do skruchy i zadośćuczynienia, Reacher napotykał ludzi parających się takim , złe określenie ale nie wiem jakiego by użyć, „pospolitym złem”, tak od paru części zauważam zmianę. Reacher nadal spotyka się ze złem w czystej postaci, jednak wykonawcy owego zła, parający się nim i mający z niego zysk, jakby wkroczyli na „wyższy” jego poziom. Być może pomiędzy akcją i sensacją autor chciałby aby ludzie zwrócili też większą uwagę na to, jak bardzo wyśrubowane taktyki i pomysły mają niektórzy. Jak skrzywione mogą okazać się potrzeby niektórych i jak bardzo elastyczni w stosunku do tych potrzeb potrafią być inni. Mieliśmy już książce z motywem „filmów ostatniego tchnienia”, było też o rynku opiatów i nielegalnym handlu nimi. Z dużym oczekiwaniem patrzę w przyszłość Reachera i czekam na kolejne pomysły Lee Childa, który, nie ukrywam, nie przestaje mnie wciąż zaskakiwać. I mimo, że główny pomysł wciąż opiera się na schemacie znanym nam i przećwiczonym już tyle razy czyli na zestawieniu Jacka Reachera ze „złymi” tego świata, to zwrócenie uwagi czytelników sensacyjnych książek na naprawdę ważne problemy tego świata nie jest według mnie złym pomysłem. 

Moja ocena to 6 / 6. 

Marysia S. książkowo

„Lato z ciotką spirytystką”. Danuta Korolewicz.

Wydana w Wydawnictwie Lucky. Radom (2018).

Sięgnęłam po moją wygraną książkową. To moje pierwsze spotkanie z książką tej autorki, uważam je za całkiem udane. Owszem, książka to zdecydowanie rozrywkowa, mimo, że jest wątek kryminalny, to śmiało można uznać to za kryminał na wesoło. Muszę powiedzieć, że u mnie spełniła swoje zadanie czyli pomogła na chwilkę oderwać się od zmartwień i po prostu miałam nad nią spędzony udany czas.

Magda Bonikowska to studentka germanistyki, która po pierwszym roku studiów ma okazję wyjechać na lato do ciotki Walerii. Ciotka mieszka w położonym dość niedaleko Torunia urokliwym miasteczku o nazwie Warba. Jak na emerytkę ma w sobie bardzo wiele żywiołu, sporo sił, jest sympatyczna a poza tym ma oryginalne hobby, a mianowicie w swoim domu organizuje spotkania spirytystyczne. Zaprasza na nie pełniących ważne funkcje w Warbie, burmistrza, aptekarza, weterynarza , jednym słowem , liczące się w miasteczku postaci. 

Magda, która lubi ciotkę bardzo chętnie korzysta z propozycji ciotki, jaką jest podjęcie sezonowo pracy w miejscowej bibliotece. Lubi zarówno ciotkę jak i miasteczko, a dodatkowo jej przyjaciółka Dorota zapowiada się na przyjazd do gościnnego domu ciotki Walerii. 
Od samego początku wizyty okazuje się, że w miasteczku dzieje się coś niepokojącego. Magda wraz z Dorotą podejmie prywatne śledztwo, wzmożone tym bardziej gdy na jednym ze spotkań spirytualistycznych wydarzy się coś dramatycznego.
Napisana na wesoło książka, nie jakaś mega ambitna ale z poczuciem humoru. Jak już pisałam, mnie potrafiła zająć czas i rozbawić a Magdzie kibicowałam w jeszcze jednej sprawie, której zakończenie zresztą przewidziałam ale nie popsuło mi to lektury. 

Moja ocena to 4.5 / 6. 

Marysia S. książkowo

„Życie w średniowiecznym zamku”. Frances Gies, Joseph Gies.

Wydana w Znak Horyzont. Kraków (2017). Ebook. 

Przełożył Jakub Janik.

Tytuł oryginału Life in a Medieval Castle.

„Wzięło mnie” na epokę średniowiecza i dlatego zdecydowałam się sięgnąć po tę pozycję książkową (zaopatrzyłam się nawiasem mówiąc w promocji ebookowej w komplet). Tak więc tym razem poznając poszczególne dane dotyczące średniowiecznych zamków, dowiedziałam się o nich chyba wszystkiego. Począwszy od ich budowy i umiejscowienia w terenie, przez poznanie osób zamieszkujących zamki i okolice a skończywszy na obyczajowych kwestiach związanych z życiem w zamku i dotyczącymi mieszkańców i pracowników.

Lektura bardzo dobrze napisana, fakt, że to chyba klasyka, małżeństwo historyków, które faktycznie potrafiło napisać z pasją i zainteresować jakby nie było, laika, jakim jestem. Z pewnością nie jest łatwo odtworzyć realia i codzienność życia w miejscu, o którym przekazy pochodzą sprzed wielu wieków, ale w tej książce zdecydowanie się to udało.

Mnie zawsze najbardziej ciekawią realia życia codziennego, jaki tryb życia prowadzono, co jedzono, jak zajmowano gości , jak wychowywano dzieci. Sporo z tych interesujących mnie tematów wyczytałam w tej książce. 

Również po raz kolejny (po „Z czego się śmiano w średniowieczu?” Aleksandry Niedźwiedź) rozbito moje wyobrażenie na temat tego, jak postrzegano kobiety w tamtych czasach lub też, jak same kobiety zachowywały się często zgoła odmiennie od tego, co do tej pory sądziłam. O wiele bardziej prężnie i zdecydowanie potrafiły pokazać, że mają własne zdanie. 

Ominęłam wzrokiem rozdział o polowaniach. Niewątpliwie stanowiący ważną część życia w tamtych czasach ale nie bardzo miałam na to ochotę. 

Jeśli więc ciekawi Was ta epoka, chcecie dowiedzieć się o życiu codziennym, czasach pokoju i wojny, przygotowywaniu się do bycia rycerzem i pasowaniu na nim, a także o roli i odbiorze kobiet w średniowieczu, zachęcam zdecydowanie do lektury „Życia w średniowiecznym zamku”. 

Moja ocena to 6 / 6. 

Marysia S. książkowo

Podsumowanie książkowe

Po pierwsze, Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku 2019 !!! Szczęśliwego i Spokojnego (ci, którzy mnie znają, wiedzą, o co mi chodzi, NIE o nudę) roku, wypełnionego dobrymi chwilami, zdarzeniami i tylko życzliwych i serdecznych osób wokół.

Niestety, mój rok miniony nie rozpieszczał mnie a końcówkę zafundował mi naprawdę niemiłą. Tym bardziej liczę na to, że 2019 rok jednak mi to wynagrodzi, bo tak, zdecydowanie na to zasługuję. I potrzebuję ogromnie. 

Chciałabym jednak mimo, że nie mam siły , zrobić nie tyle podsumowanie książkowe (patrząc na to, jakie robią inni ) co wymienić ku zapamiętaniu , te tytuły, którym podarowałam notę 6 czyli najwyższą. 

Są to, wymieniam od stycznia, „Angielka” Katherine Webb, „Kolekcja nietypowych zdarzeń” Toma Hanksa, „Zbyt piękne” Olgi Rudnickiej. Następnie „Manufaktura codzienności” Joanny Matusiak, „Arystokratka na koniu” Evzena Bocka, „Historia Adeli” Magdaleny Knedler, „Kłopoty mnie kochają” Joanny Szarańskiej, „Szeptać” Huberta Fryca, „Ogród Zuzanny”, duetu Jagny Kaczanowskiej i Justyny Bednarek, „Purezento” Joanny Bator (ogromnie polecam). Kolejne to : „Dziewczyna we mgle” Donato Carrisiego, „Drugie dno” Jolanty Kosowskiej, „Życie bez ciebie” Katie Marsh(ciekawe, kompletnie nie pamiętam o czym była ta książka), „Nocna runda” Lee Childa, „Ktoś ci się przygląda” Katarzyny Misiołek, „Moje wielkie ruskie wesele” Anny Mandes-Tarasov (niech Was nie zniechęci tytuł, treść zdecydowanie warta przeczytania), „Zaklinaczki” Marioli Zaczyńskiej. 

Następnie zachwyciły mnie „Grzywa” Ewy Nowak, „Mama jest tylko jedna, a tu mamy wszystkie” R. Diaz Reguery, „Koniec i początek” Manuli Kalickiej, „Błoto” Hillary Jordan, „Kobiety w blasku słońca” Frances Mayes, „Lawenda w chodakach” Ewy Nowak , „Winne Wzórze. Wiara” Doroty Schrammek, „Będziesz na to patrzył” Magdy Rem, „Reguła nr 1” Marty Guzowskiej, „Wszystkie kochanki mojego taty” Manuli Kalickiej, „Tatuaże podświadomości” Grażyny Mączkowskiej, „Dziecko w wieku przedszkolnym. Zabawne przygody odważnego taty” M. M. Cabicara, „Babcia rabuś” Davida Walliamsa, „Uczucia zakęte w kamieniu. Stacja Jagodno” Karoliny Wilczyńskiej, „Kości proroka” Ałbeny Grabowskiej, „Na tropie Anny” Aleksandry Kowalskiej, „Gospoda pod Bocianem” Katarzyny Drogiej,”Dwanaście niedokończonych snów” Nataszy Sochy, „Pokolenia. Wiek deszczu, wiek słońca” Katarzyny Drogiej, „Dziewczyna z gór” Małgorzaty Wardy, „Małe ogniska” Celeste Ng, „Deszczowe ptaki” Clarissy Goenawan, „Owoc granatu. Dziewczęta wygnane” i „Owoc granatu. Kraina snów” Marii Paszyńskiej, „Zapisane w chmurze” Beaty Majewskiej, „Równonoc” Anny Fryczkowskiej. Kolejne, które oceniłam na 6 gwiazdek, to „Okruchy dobra” J. Kaczanowskiej i J. Bednarek, „Pokój kołysanek” Nataszy Sochy, „Miłość na gwiazdkę” Colleen Wright, „Wędrowcy” Joanny Papuzińskiej, „Morderstwo na Święta” Francisa Duncana, „Mimochodem o chodzeniu” Szymona Augustyniaka i ostatnia czytana w minionym roku przeze mnie książka, „Z czego się śmiano w średniowieczu” Aleksandry Niedźwiedź, która to nawiasem mówiąc okazała się jedną z najlepszych czytanych przeze mnie książek roku 2018. 

Ogólnie nie jest źle. Naprawdę wiele książek podobało mi sie bardzo.  W sumie w minionym roku przeczytałam 126 książek, nie zamierzam się tłumaczyć z sumy, nie pocieszę kogoś, że nie mam życia osobistego , że aż tyle czytam ani nie zamierzam się kajać. Czytam ile czytam, zdaję sobie sprawę, że wiele osób większość tego co czytam uważa za nieważną i mało ambitną lekturę. Z tego również rachunku sumienia robić nie zamierzam. Czytam to co mnie sprawia przyjemność, nikogo na siłę nie nakłaniam. Jeśli ktoś ma potrzebę czytania lektur ambitniejszych, niech po nie sięga, oczywiście. Mnie jest dobrze tak, jak jest. 

Z postanowień, jakie mam, czytać więcej książek historycznych (strasznie mnie w końcu roku wciągnęła epoka średniowiecza) i może nareszcie sięgnąć po „Czarodziejską Górę” Manna.