Kategoria: jestem mamą

Dziś mamy.

Wszystkim odwiedzającym mnie Mamom życzę Zdrowia dla Was i Waszych Bliskich , mnóstwo Radości, Miłości i Spokoju (ducha:) ). Samych miłych słów i niespodzianek ze strony dzieci i jak najwięcej miodu na serce nasze, wasze czyli tych dobrych słów , które pod adresem naszych dzieci słyszymy.

Tym, które bardzo chciałyby być mamami a z różnych powodów nie mogą chcę jedynie napisać „Nie traćcie nadziei”. Jestem tą, która nie sądziła, zwłaszcza w roku 2011, że kiedykolwiek obejdzie to święto.

 

Myślę też o tych, których dzieci nie ma już na ziemi. Pamiętam jak w 2011 roku Dzień Matki wypadł na dzień po pogrzebie Emilki i to poczucie i żałoby i niewiedzy czy w takiej sytuacji mogę w ogóle nazywać się mamą?

Mam też w pamięci i w sercu te osoby, przy których już nie ma ich Mam. Myślę o Was ciepło. 

…chciałam „pożyczyć” sobie i odwiedzającym mój blog Mamom wszystkiego, co Najlepsze czyli Zdrowia dla Was i Waszych Bliskich, Szczęścia, Radości z każdego dnia.

Mama to człowiek orkiestra i nie ma co do tego żadnej przesady. Jak dobrze Ją mieć wie każdy kto ma a jak Jej brak wie każdy, komu Jej zabrakło. 

Rola Mamy wcale nie jest taka trywialna i łatwa jak to spłycają reklamy, niektóre seriale i tak dalej. Ale jest jedną z najciekawszych jakie kobieta podejmuje i jaka przynosi mi chyba najwięcej satysfakcji (i frustracji:) jeśli mam być szczera).

Jakiś czas temu w jednym z rodzicielskich miejsc wyczytałam zdanie dziecka, które stwierdziło , że „jest wystarczająco dobre”. Bardzo mi się to zdanie spodobało i chociaż wiem, że niektórzy mogą w tym upatrywać niechęć do poprawy (ja tego tak nie postrzegam) to wzięłam je sobie do serca. 
I tego życzę sobie i Wam, inne mamy , abyśmy nie uprawiały niepotrzebnego samobiczowania a umiały stwierdzić, że jesteśmy wystarczająco dobre. Ba, że jesteśmy najlepsze, jakie możemy być.

Bo każdy dziś przyzna, że jego mama jest najlepsza na świecie, prawda? Bo tak właśnie jest i na tym polega cud mamy…

Wszystkiego Najlepszego !

 

…miałabym dać przykład kiedy ostatnio ogarnęło mnie najprawdziwsze wzruszenie to przykład z dzisiaj. Kiedy to zabierając się za sprzątaniu grobu Emilki, zobaczyliśmy nadciągających Przyjaciół z ich dwójką dzieci. Nie umawialiśmy się. Ba, nawet nie wiedzieli, o której konkretnie przyjedziemy a mimo to zjawili się tak, jakbyśmy się lepiej umówić nie umieli. Chyba prowadziło ich serce. 
Emilka zaś miała na swoich Urodzinach gromadę dzieci i rówieśników……

Dziękuję z całego serca. Takie gesty znaczą dla mnie bardzo, bardzo wiele… 

…po necie, że niby jak już Mama nie wie gdzie jest dany przedmiot, to już nikt nie wie i znaczy, że amba, było przepadło , pogódź się człowieku, że nie znajdziesz 🙂

Już miałam głosić, że to wierutna bzdura, kiedy przypomniałam sobie ostatnią możliwą kryjówkę puzzla z naszej dwudziestosiedmioczęściowej układanki.
Plecaczek Janeczka. W który ostatnio pakował swoje skarby.
Zdałam kolejny test na bycie Mamą?:)  

…życzę w naszym dniu Wszystkiego Najlepszego 🙂 Wiele Zdrowia dla Was i Waszych Bliskich, Radości, Szczęścia i wiele, wiele Miłości i pociechy z Waszych pociech.

Mam nadzieję, że dacie się dzisiaj rozpieścić maksymalnie jak tylko się da. 🙂 

A propos rozpieszczania, to zawsze przypomina mi się odcinek ze wspaniałego serialu „Wojna domowa” gdy to Paweł z ojcem postanowili urządzić mamusi jej święto (wedle ściśle rozpisanego wcześniej planu, czuję w tym rękę pana Kazimierza).
Tak czy inaczej, niech Wasz dzień minie spokojniej niż pani Zofii z serialu.

Mamom, które tak jak ja mają trochę krzywe macierzyństwo wysyłam ciepłe myśli i zapewnienia, że mam Was wszystkie jak i Wasze Dzieci w sercu. 

I pomyśleć, że był taki czas, a był, kiedy już nie wierzyłam, że ten dzień będzie dotyczył również mnie…

…dwóch facetów w domu będzie ciekawie, ale , że aż tak to nie podejrzewałam 🙂

…będąc rodzicem.
Czas jakiś temu (dość dawno w sumie) pisałam tu o tym, że odkąd mamy w domu Janeczka zyskaliśmy szereg umiejętności, o których posiadanie byśmy się nigdy nie podejrzewali. I tak oto wzrosły nam talenty artystyczne wszelkiego rodzaju (w tym wokalne, rzecz jasna).
Jednakowoż wczoraj pokonała mnie żaba.
Żaba z origami, konkretnie rzecz ujmując. Fakt faktem, że wzorzec jaki dołączyli do książeczki o żabach, którą nabyliśmy dla Janeczka, nie był chyba idealny (myślę, że gdybym zobaczyła jak ktoś robi origamową żabę i mnie nauczył, to po prostu łatwo bym załapała) ale wynik był jeden. Częściowo zrobiona żaba, bez nadziei na lepsze jutro.

Tym, którzy zwątpili w optymistyczne zakończenie tej historii spieszę donieść, że się mylili:) Albowiem opowiastka ta posiada jak najbardziej pozytywny wydźwięk. Otóż, kiedy powróciłam z pokoju, do którego wynosiłam papier, z którego usiłowałam zmajstrować żabę, zastałam w rękach mojego Syna skotłowaną nieco papierową formę, tę samą, w którą ja z wysiłkiem próbowałam tchnąć może nie tyle ducha, co kształt żaby właśnie.
Kształt, który trzymał w rękach mój Syn był nieco nieostry, zwichrowany, można powiedzieć, była to figurka po przejściach, taka Picassowska rzec można. Ale Janeczek z dumą oznajmił mi, iż rzeczone dzieło jest ni mniej ni więcej ale żabą. Dla podkreślenia wagi sytuacji zakumkał nieco refleksyjnie.
Pomalowałam żabę kredką zieloną, namalowałam żabie oczy i żabie usta (czy żaba ma usta?:)). I zrozumiałam, że na szczęście, daleko jeszcze przed nami etap elektronicznych, drogich zabawek, o wyśrubowanych cenach, które „Mamo, ale ja to muszę mieć!”.
I że teraz liczy się najbardziej wspólnie spędzony czas i masa wyobraźni.
Czego sobie i Państwu życzę.

 

ps. Ta historia ma swój ciąg dalszy. Albowiem wczesnym przedpołudniem widziałam rozpłaszczone coś, co wczoraj stanowiło żabę, jak zostało cichaczem wciśnięte między oparcie kanapy a jej siedziszcze.  

…jeśli orientujesz się (już któryś raz), że zamiast nucić pod nosem jakiś muzyczny hit piastujący obecnie najwyższe miejsce na światowych listach przebojów podśpiewujesz melodyjkę (z własnymi słowami:) z dziecięcej zabawki.

Albo…

kiedy gdy niechcący trzaskasz szafką kuchenną oznajmiasz sama do siebie z wielką powagą „Bam!”.

 

…to stanowi mroczny przedmiot pożądania Janeczka ostatnio. Z zapałem zrywa Tatowe i sięga po moje, i niestety, nie bardzo udaje się Go przekonać, żeby tego nie robił. 

Wczoraj szalejemy sobie z Janeczkiem, to znaczy ja mam Go w ramionach i wygłupiamy się rozmaicie. W pewnej chwili ja nieopatrznie chlapię „No, jeszcze zerwij mi może okulary, co?” i chwilę potem (jak w tym kawale z jeżem;) „Ej, no, żartowałam!”
Zaprawdę, uważajcie co mówicie do dzieci waszych albowiem uszy ich gotowe są na wysłuchanie tegoż;) 

…wczoraj na spacerze stwierdziłam, że dopóki człowiek nie zadzieci nie ma pojęcia jaki komiczno estradowy potencjał w sobie nosi. Jako, że do tej pory Janeczek na spacerach głównie spał, wciąż nie mamy nawyku zabierania do wózka zabawki. Wczoraj wyspał się dwie godziny w domu, więc na spacerze nie spał i domagał się występów i atencji, które Mu zapewniliśmy, zyskując powyższą refleksję:)

Od dwóch dni pakujemy się jako, że jutro siup nad morze. Tym razem Polska i tym razem po dziesięciu latach znajome rejony, bo Karwia (latami jeździłam do Jastrzębiej Góry)

Pakujemy się, pakujemy się i …jak na razie końca nie widać. 
Oby na urlopie pogoda dopisała, bo towarzystwo na pewno. Nie dość, że na Dzień Dziecka Janeczek dostaje od nas pierwsze wakacje z Rodzicami to jeszcze jadą nasi Przyjaciele z dziećmi, w tym o tydzień młodszym od Janeczka kolegą.

A mówiąc o wieku, dziś Janeczek kończy dziewięć miesięcy, ale ten czas leci.

Z okazji Dnia Dziecka życzę wszystkim Dzieciom Zdrowia i Radości.