Marysia S. książkowo

„Sekretny język kwiatów”. Vanessa Diffenbaugh.

sekretny język kwiatów

 

Wydana w Wydawnictwie Świat Książki. Warszawa (2011). 

Przełożyła Małgorzata Miłosz. Tytuł oryginalny The language od flowers.

E-book otrzymany na Święta okazał się bardzo ciekawym prezentem. Muszę też powiedzieć, że chyba pierwszy raz, stwierdzam, że nieco podkoloryzowany tytuł polskiego wydania podoba mi się o wiele wiele bardziej niż ten autorski. 

„Sekretny język kwiatów” urzekł mnie nie tyle swoją fabułą (dość przewidywalną i nie jakoś wielce odkrywczą) natomiast pomysłem na sposób wyrażania uczuć głównej bohaterki, sieroty Victorii Jones. Otóż dawno temu, jeszcze za czasów wiktoriańskich stworzony został tajemniczy język kwiatów, a raczej wyrażania swoich uczuć za pomocą kwiatów i roślin właśnie. Wielu kwiatom, roślinom, które dobrze znamy zostały przyporządkowane dane uczucia, jak miłość, prośba o przebaczenie, radość, sukces itd.

Tym językiem po wielu latach posługuje się właśnie główna bohaterka książki, której życie nie jest usłane różami, że posłużę się również kwiatowym wyrażeniem. Pozostawiona jako noworodek całe życie tuła się pomiędzy jedną a drugą rodziną zastępczą czy w końcu w domach dziecka. W rezultacie opuszcza opiekę społeczną w wieku lat osiemnastu jako osoba kompletnie nie zsocjalizowana i nie radząca sobie w rzeczywistości. Ale niewielu to obchodzi. To kolejna książka po „Białym Oleandrze”, która obala nadzieje na dobry i sprawnie funkcjonujący system opieki zastępczej w Stanach Zjednoczonych.

Victoria nie budzi może początkowo w czytelnikach wiele sympatii aczkolwiek jesteśmy ciekawi, co jest przyczyną tego, dlaczego tak bardzo nie lubi ona ludzi, nie chce się z nimi zaprzyjaźniać i nie znosi świata. Poznajemy jej życie współczesne po opuszczeniu domów opieki ale również cofamy się w przeszłość i stopniowo, stopniowo dowiadujemy się, co działo się w jej życiu i dlaczego jest ona tak doświadczona przez życie z czego wynika jej zgorzknienie i zamknięcie się na ludzi. Swoje uczucia wyraża właśnie za pomocą kwiatów i ich ukrytych znaczeń.

Na szczęście Victoria posiada dar, wiadomości na temat kwiatów i możliwości ich wykorzystania, co staje się przyczynkiem do rozpoczęcia pracy w jednej z kwiaciarni. Renata, która zatrudnia młodą dziewczynę prawdopodobnie wyczuwa od razu zranione dziecko wciąż tkwiące w ciele tej niby dorosłej osoby i chce jej pomóc, co również przynosi jej samej profity. Okazuje się bowiem, że pomysły na bukiety, które serwuje klientom kwiaciarni Victoria są jak najbardziej trafione, przynoszą ludziom coś więcej niż radość z ładnego otrzymanego bukietu. Mimo, że nie znają tajemniczego wiktoriańskiego przecież języka kwiatów, jakby podświadomie czuli to, co jest przekazywane za pomocą tych bukietów, kompozycji. Victoria staje się poniekąd jakby Amelią ze słynnego filmu, pomagając ludziom w rozwiązywaniu ich problemów, rozwiązaniu zapiekłych starych sporów czy odkryciu wielkich miłości.

Przez cały czas kibicujemy jednak głównej bohaterce w tym aby i jej życie uległo jakiejś pozytywnej zmianie. Ta młoda osoba, której nikt nie nauczył jak kochać, której nikt nie dał szansy na miłość (jedyna szansa, jaką miała została niestety zaprzepaszczona w wyniku nieciekawych zdarzeń). 

Jednak mamy nadzieję, że tak jak ona pomogła i zmieniła na lepsze życie różnych osób tak i jej samej ulegnie poprawie, wydarzy się coś, co odmieni jej tak naprawdę smutną egzystencję. 

To w rezultacie optymistyczna książka, bo niesie ze sobą pozytywne rozwiązanie i mimo, że niełatwo będzie jej to osiągnąć i Victoria w końcu osiągnie nagrodę. Spotka się z miłością, która początkowo ją przerazi, do tego stopnia, że powielając dawne błędy odrzuci ją, ale na szczęście da sobie ponowną szansę. Z tym, że będzie się musiała wiele jeszcze nauczyć. Na szczęście z życzliwymi jej , kochającymi ją osobami.

Na końcu zaprezentowany jest słownik kwiatów i opis tego, co za ich pomocą można wyrazić, co stanowi bardzo ciekawy dodatek, szczególnie dla kogoś, kto interesuje się roślinami i kwiatami. 

Moja ocena to 5 / 6.

Marysia S. codziennik

pączki…

…pączki dziś rządzą, co oczywiście nie dziwi w Tłusty Czwartek;) Tradycji stało się zadość i dwa z różą i lukrem zjadłam, po czym stwierdziłam, że tyle mi wystarczy. Niemniej jednak nie wyobrażam sobie nie zjeść w ogóle pączka tego dnia. 

W weekend zrozumiałam, czego między innymi nie lubię w zimie. Oprócz mrozu, który znoszę nie najlepiej, oprócz braku słońca, nie lubię po prostu tego uczucia „zamarcia”, braku oznak życia. W poprzednie weekendy, kiedy mróz trzymał w ogóle nie było słychać ptaków. W ten weekend było gwarniej i usłyszawszy i sikorki i dzwońce (przyleciały już w nasze okolice!) pojęłam, że właśnie czekam na wiosnę jako na to, że widać będzie rozkwitające dookoła życie, że życie będzie wręcz wrzeć. Tęsknię ogromnie za hałasem, tak, hałasem wiosennego lasu, kiedy ptaki wyśpiewują sobie terytoria i ustalają granice a nas tym oczywiście bawią i cieszą. Tęsknię za koncertami drozda śpiewaka i oczywiście jednych z moich ukochanych leśnych śpiewaków czyli zięb. 
Na razie zima trzyma ale ja wierzę, że wiosna już za progiem i już niedługo a znowu będzie życie wrzało wokół i wszystko będzie cieszyć się wiosną.  

Marysia S. książkowo

„Karmiąc zło”. Adrianna Ewa Stawska.

karmiąc zło

 

Kryminał ten został wydany w nowej serii kryminałów, jaką jest:

http://www.superkryminal.pl/

Wydana w wydawnictwopi.pl Warszawa (2012).

To drugi kryminał Adrianny Ewy Stawskiej, który czytam. Pierwszy, „Śmierć w klasztorze” czytałam na wyjeździe i chyba nie zostawiłam żadnej recenzji na blogu.

„Karmiąc zło” to kryminał z kulinarnym tłem. Mamy do czynienia ze środowiskiem brylujących we współczesnych mediach znawców kuchni. Jeden z nich, Hubert Renkiel,  odnoszący wielkie sukcesy na polu kulinarnym właśnie, ale również po części kucharz celebryta, zostaje zamordowany w budynku telewizji, w której brał udział w jednym z kulinarnych programów, o formule teleturnieju, rodzaju rywalizacji dwóch drużyn pod przywództwem dwóch sław kulinarnych.

Zamordowany to nie tylko zdolny kucharz, ale i właściciel dobrze prosperującej modnej restauracji, jak również osoba, której rozmaite firmy proponują udział w reklamach. To może budzić zawiść tak zwanego „środowiska” i zapewne budzi co najmniej niechęć jak i zazdrość.

Rozpoczyna się więc śledztwo, które przyniesie niebawem rozwiązanie zagadki zbrodni.

Być może dla osób znających środowisko pewne postaci występujące na kartach tego kryminału (raczej dłuższego opowiadania kryminalnego niż książki) mogą w jakiś sposób wydać się znajome. Ja nie wiem, ja się nie znam, nie bywam, nie jestem celebrytką a i programy kulinarne nie są tymi, które oglądam. Może w przypadku jedynej kobiety, mistrzyni kuchni, która jest odmalowana mogłabym mieć pewne przypuszczenia, ale… jak zaznaczone jest oczywiście wszelkie prawdopodobieństwo do postaci realnych itd…:) 

Dla mnie na plus jest fakt, że pokazane jest jak wielkie pasje mogą budzić wielkie i na pewno niezdrowe namiętności. Książka to też w jakiś sposób ironiczny uśmiech z tego, co jest obecnie na topie, czyli to, że trzeba bywać, żeby istnieć, że bez swojego rodzaju celebryctwa, przez większość mylonego ze skrajnym ekshibicjonizmem, nie istnieje się. 
Środowisko kuchennych znawców (że użyję kulinarnego określenia) wręcz kipi od namiętności, od emocji. Ale ogólnie te emocje prowadzą nie do majstersztyku kulinarnego a do niesmacznej zbrodni.

Minusem jest to, że praktycznie bardzo szybko jednak domyśliłam się intrygi, a raczej kto okaże się sprawcą zbrodni. 

Ogólnie czyta się dobrze i myślę, że może się podobać a kto wie, być może ktoś odnajdzie wśród postaci jakieś prawdziwe osoby? 

Moja ocena to 4.5 / 6.

 

 

 

 

Marysia S. książkowo

wdałam się w dyskusję…

…pewnie niepotrzebnie, na forum książki na temat czytania a raczej czy jest sens na siłę kogoś książką uszczęśliwiać jeśli dana osoba czytać nie lubi. Niepotrzebnie, bo jak znam życie, dyskusja pokaże, jaką to jestem osobą niedobrą pisząc, że nie, że nie uszczęśliwiać na siłę, że jak ktoś się całe życie do książek nie przekonał to raczej tego nie zrobi i w sumie jaki jest tego sens? Pewnie dziwi Was to z ust a raczej wypływające spod klawiatury mnie, która jakby nie było czytać lubi, ba kocha (chociaż jak pisałam, w zeszłym roku pojęłam jak złudny stworzyłam sobie mit książki jako pomocy na wszystko i rozwiązania wszelkich problemów). 

Nie wiem, u mnie to wynika chyba z tego, że mam wielką alergię na tych, którzy „wiedzą lepiej co ja powinnam lubić, co mi da szczęście” albo, o czym pisałam na innym forum czas jakiś temu nie przepadam, jak ktoś mi wyjaśnia dlaczego coś tam mi się podoba i z czego to wynika. Z czego i dlaczego wiem sama najlepiej. Co nie oznacza, że ja lubię kogoś do swojej opinii przekonywać. Nie mam nawet takich zamiarów. Mam swoje zdanie, ale wiem, że ktoś może mieć inne, natomiast stratą czasu jest szczerze mówiąc przekonywanie kogoś do niego albo inaczej, nie mam ambicji aby ktoś moje zdanie podzielał. Oczywiście miło, jak się z kimś zgadzam, ale jak nie, powiem, jak Amelia , „trudno!”. 

Ostatnimi czasy furorę robi akcja „nie czytasz nie idę z tobą do łóżka”.  (Jaki wpływ na ars amandi ma dobór lektury?). To hasło mnie śmieszy, nawet bardzo i nie podoba mi się w ogóle, dlatego nie polubiłam tej akcji w żadnym miejscu, jest dla mnie nieco pretensjonalne i czego nie lubię, takie akcentujące, że ktoś tam stawia się na wyższym miejscu od kogoś tylko dlatego, że czyta. Właściwie dlaczego? piszę ponownie, to moje zdanie, Wam się może to hasło okropnie podobać i możecie się z nim zgadzać, ja się nie zgadzam. Ha, łatwo mi mówić, bo od zawsze otoczona jestem, tak się złożyło, osobami, które czytają. Właściwie, głupia sprawa, jak usiłuję sobie przypomnieć czy znałam osoby, które nie czytały. No nie, nie znałam. Czytały moje koleżanki z dzieciństwa, pożyczałyśmy sobie dziecięce książki czy już później te młodzieżowe. Czytali wszyscy moi znajomi, przyjaciele, mężczyźni, których poznałam. No tak się złożyło, więc pewnie mój obraz jest w jakiś sposób wyidealizowany właśnie przez ten fakt. Ale z drugiej strony niestety, nie napiszę Wam, że poznając kogoś pytam go czy lubi czytać i że jest to jakaś bardzo istotna dla mnie informacja. Widać czytelnik przyciąga czytelnika i tyle. Natomiast nie ma we mnie potrzeby wartościowania człowieka według tego czy czyta czy nie. Pewnie, że fajniej, jak czyta, bo możemy pogadać o książkach. Ale jak nie czyta, nie spędzi mi to snu z powiek…

A w ogóle nie wyobrażam sobie namawiania kogoś o kim wiem, że nie czyta, nie wciągnął się, nie żywi pasji do czytania na siłę. To tak, jakby ktoś namawiał mnie nie wiem, na polubienie gier komputerowych (dziękuję, postoję, z gier jedynie toleruję Samorosta i tyle) czy silne usportowienie. Może dla kogoś dziwne się wyda, że nie wypacam się na siłowni. Na szczęście nikt ze znajomych nawet tych, którzy się wypacali nigdy na siłę mnie nie uszczęśliwiali karnetem na przykład. 
Jest takie fajne powiedzenie, które gdzieś mi się tu przypomina, „żyj i pozwól żyć innym”.

Ale jak mówię, to moje zdanie i nie trzeba się z nim zgadzać;) 

Marysia S. książkowo

„Poletko Pana Boga”. Erskine Caldwell.

Wydana w Wydawnictwie Czytelnik. Warszawa (1999).
Przełożył Bronisław Zieliński. Tytuł oryginału God’s Little Acre.

Nie wiem, czy jakoś nie starczyło mi cierpliwości czy też faktem jest brak zbyt wielu recenzji na temat tej książki (być może już jest nie czytana obecnie?) w każdym razie dosłownie jedną czy dwie znalazłam w internecie, w tym ze stwierdzeniem, że według recenzenta ta książka nie przeszła próby czasu (powstała w roku 1933). Według mnie jest dokładnie odwrotnie, wręcz mogę powiedzieć, że według mnie jest ona ponadczasowa, mówiąca o sprawach uniwersalnych, poruszająca tematy bardzo aktualne i w obecnych czasach. 

Oto robotnicze południe Stanów Zjednoczonych. Tay Tay Walden (w oryginale Ty Ty Walden) realizuje od ponad piętnastu lat swój plan. Poszukuje na swojej ziemi, niegdyś całkowicie pod uprawę bawełny i nie tylko, złota. Jest dosłownie, czego sam nie ukrywa, ogarnięty gorączką złota. Wierzy, że na tej ziemi złoto musi być i o piętnastu lat nic nie robi jak kopie doły na terenie posiadłości i usiłuje je znaleźć. Tak, tak, każdy z nas ma zapewne jakiejś tam swoje miraże, sztuką jest nie poświęcić im wszystkiego jak robi to główny bohater. Zamieszkuje z dwójką synów, Shawem i Buckiem, żoną Bucka, Gryzeldą, córką Miłą Jill. Druga córka Rozamunda wyjechała do Augusty gdzie jej mąż Will pracował w fabryce dopóki nie zaczęło się dziać nie najlepiej. Obecnie wojuje on z zarządem fabryk, usiłuje walczyć z łamistrajkami i generalnie jest w kiepskiej formie. Tay Tay ma jeszcze jednego syna, Jima Lesliego, który wyparł się rodziny, przebywa w mieście i tam żyje z bogatą żoną a do rodziny nie przyznaje się.

Jest jeszcze postać naiwnego i dobrodusznego Pluto.

Jak wspomniałam, ojciec rodziny ogarnięty jest gorączką złota, wszystko temu podporządkowuje, zaraża tym synów, którzy jednak chyba zachowują odrobinę więcej zdrowego rozsądku niż on sam, nie bardzo chyba mając zbyt wiele innych dróg wyboru. 

Tytułowe „Poletko” to kawałek ziemi, które przyobiecał Tay Tay Panu Bogu, że zbiory z tegoż kawałka ziemi będzie Panu Bogu oddawał. Nie przeszkadza mu to czasem nic nie posiać na tym kawałku ziemi czy też przenosić go z miejsca na miejsce w zależności od tego, gdzie kopie kolejny dół w poszukiwaniu złota.

Poletko stanie się areną tragicznych w rezultacie wydarzeń, ale nie chcę zbyt wiele pisać.

Słońce praży z góry, robotnicy w przędzalniach niszczą sobie zdrowie, w głowach ludzi mąci się, zaczyna się coś dziać i wiemy, że raz coś rozpoczęte swój koniec mieć będzie. Czytamy i czekamy co też się wydarzy. Czytamy o ludzkich namiętnościach nacechowanych już wręcz obsesją. Namiętnościach do dobra materialnego ale i widzimy buzujące zmysły, które prowadzą do seksualnego ujścia w najrozmaitszych układach pomiędzy postaciami tam występującymi. 

Jak już wspomniałam, według mnie ta książka wcale nie traci wraz z upływem czasu. Dalej wokół nas są osoby ogarnięte niezdrową namiętnością, podporządkowujące swoje życie czemuś nierealnemu, są również ci ogarnięci namiętnością do kobiet, których mieć nie mogą. Ludziom mąciło się i wciąż mąci w głowach. Emocje, namiętności kierowały ludźmi i tak dziać się będzie a konsekwencje tego będą rozmaite.

Mnie się bardzo ta książka podobała, moja ocena to 5 / 6. 

Marysia S. codziennik

zima zaskoczyła media…

…muszę przyznać, że tak, przez chwilę jednak , przez momencik, zwiedziona jeszcze początkowo styczniową jesienią dałam się podpuścić, że zima jednak się nie rozkręci. No, niestety, nie da rady, przylazła, z koszmarnym mrozem.

Muszę powiedzieć, że dziwi mnie ogromnie to trąbienie o zimie w mediach. Nie bardzo wiem, dlaczego takim ewenementem jest fakt wystąpienia w kraju o tej konkretnej lokalizacji geograficznej zimy zimą. Nie wiem, może faktycznie dziennikarstwo z tych młodszych i nie wie, że zimą jest zima, nie wiem, dziwne, bo co tu kryć ostatnie pięć przynajmniej lat jednak niestety zima jest, trzyma i uprzykrza życie. Nie mogę spokojnie obejrzeć wiadomości bo trąbią o zimie, której obecność, niestety obok widzę i czuję…

Na szczęście nie znam ani jednej osoby w moim otoczeniu, którą by taka zima z takim mrozem cieszyła, więc tu się wszyscy zgadzamy. Najwyraźniej nie znam masochistów i bardzo dobrze. Nie ma to jak zgodność:) Mam wielką nadzieję, że zima jak najszybciej odpuści i sobie pójdzie precz. Jakby nie było, na szczęście przyszła późno, więc nie będzie miała czasu na zbyt długie pozostanie, uf. Byle do wiosny.

Marysia S. książkowo

Wisława Szymborska

…staram się nie czytać komentarzy we wpisach pod wiadomościami o śmierci Poetki, naszej Noblistki bo wiem, że nie chcę się zbytecznie denerwować. Nie ma już w ludziach szacunku nawet w obliczu śmierci, ja go wciąż posiadam, więc nie czytam, aby się nie denerwować.

Nie czytam wiele poezji ale akurat Wisławy Szymborskiej wiersze są „moje”…

Mogę napisać, że był czas, kiedy wiersz poetki bardzo mi pomógł. Myślę o wierszu „Nic dwa razy”. Nie uważam go za najlepszy z jej dorobku, ale wtedy, podsunięty przez Mamę-pomógł. Dlatego mam do niego wielki sentyment. 

Moim ulubionym, przy którym zawsze targają mną emocje, to „Portret kobiecy”. Ale wielkie wrażenie zrobił na mnie też wiersz „Fotografia z 11 września” z tomiku „Chwila”. 

Zostały Jej wiersze.