Miesiąc: Wrzesień 2014

Wydana w Wydawnictwie Egmont . Warszawa (2013). Ebook.

Przełożyła Joanna Kazimierczyk.

Tytuł oryginału The Blue Castle.

Nie jest to niestety tłumaczenie, które by rzucało na kolana. I to jedyna rzecz, do której się przyczepię. Tłumaczenie, które znałam z kolei „polonizowało” imiona bohaterów, co ciekawe, nie pamiętam, jak miała w tamtej wersji na imię główna bohaterka, która ma na imię Valancy, (czy tam nie ochrzczono ją Joanną?). Pamiętam za to z tamtej starszej wersji Cesię ale ogólnie o wiele większe poczucie humoru cechowało osobę, która popełniła tamto tłumaczenie. Szczególnie widać to w żartach upierdliwego wuja Beniamina, szczególnie zaś w ripoście, jaką główna bohaterka daje mu na jeden z głupich żartów, kiedy już wyzwala się spod pantofla rodzinki.
Skorzystałam z kolejnej promocji na ebooki i powróciłam do jednej z moich ukochanych książek w dzieciństwie (późnym) i młodości (wczesnej).
Nie pamiętam już kiedy czytałam ją ostatni raz. Musiało to być bardzo, bardzo dawno. I jak po nią sięgnęłam tak…przepadłam. Nie mogłam się oderwać!!! 
Co to za wspaniała, ponadczasowa książka. Wspominałam o niej kiedyś pisząc w kontekście pierwszych feministycznych książek (o, proszę, w tym tu wpisie) ale wtedy do niej nie wróciłam.

„Błękitny Zamek” to wspaniała opowieść o wyzwoleniu się. Oto młoda kobieta, która żyje w czasach, w których kobieta niezamężna nie może posiadać żadnej wolności prywatnej, jest skazana na więzienie staropanieństwa pod czujnym okiem starzejących się członków rodziny. To czasy, w których ta kobieta jest jeszcze wciąż średnio dobrze wykształcona, gdyż nikt o to nie zadbał a jej samej z przyczyn finansowych trudno było o to zawalczyć. To czasy, gdy taka kobieta wychowywana jest na bycie żoną i matką. I nikim poza tym. 
To czasy, w których taka kobieta wolna czuć się możne jedynie w sferze własnych marzeń (nikomu nie opowiadanych, oczywiście). W tym przypadku, w Błękitnym Zamku.
Główna bohaterka budzi się w dniu swoich dwudziestych dziewiątych urodzin i w tym dniu praktycznie rusza się malutki kamyczek, który uruchomi lawinę zmian w jej życiu. Ale budząc się Valancy oczywiście tego jeszcze nie wie. 

Cudowna, wspaniała opowieść o wyzwoleniu się. Spod jarzma konwencji, spod jarzma tego, „co wypada, co trzeba” i spod jarzma obaw „co ludzie powiedzą”. Fakt faktem, to wyzwolenie u bohaterki spowoduje pewna wiadomość, która nią wstrząśnie ale w przypadku rewolucji chyba tak właśnie dzieje się najczęściej.

To książka zaskakująco aktualna. Co prawda teraz dwudziestodziewięciolatka bez męża nie jest wytykana palcem i w większości o wiele lepiej wykształcona niż Valancy ale wciąż wiele osób daje się zamknąć w więzieniu „konwenansów”, obowiązków, fałszywego poczucia powinności itd itp. I wciąż wielu osobom przydałby się motywujący kop od losu, który pozwoliłby ruszyć do przodu i nareszcie coś zmienić konkretnie w swoim życiu.

Czytałam tę książkę mimo, że pamiętałam co się wydarzy, niemal z wypiekami na twarzy. Kibicowałam Valancy w jej przetworzeniu się z niepewnej poczwarki w kolorowego motyla i dorośnięciu do bycia samodzielną i WOLNĄ.

Podczas lektury dwa razy spłakałam się okrutnie. Mimo, że nie jest to jak wspomniałam tak z poczuciem humoru tłumaczona książka, do której przywykłam, wiele razy też zdrowo się uśmiałam.

Cieszę się, że ktoś zrobił na nią promocję i że mogłam za pięć złotych przypomnieć sobie coś tak dobrego. Co wciąż daje do myślenia, co gdzieś tam uruchamia jakieś podskórne refleksje, emocje. Ale to dobrze, taka właśnie powinna być bardzo dobra książka.

No i co najważniejsze, a co?! 🙂 Jest happy end. 

Z ogromną przyjemnością oznajmiam, że moja ocena to 6 / 6.

Wydana w Wydawnictwie W.A.B. Warszawa (2014).

Przełożył Adam Pluszka.
Tytuł oryginału The Woman who Went to Bed for a Year

Książka autorstwa Sue Townsend, autorki niezapomnianych Dzienników Adriana Mole’a, ma jedną z najlepszych okładek, jakie widziałam. I bardzo dobre tłumaczenie, co sprawia, że czyta się ją dobrze, można skupić się na książce a nie na babolach 🙂

Akcja książki rozpoczyna się w dniu gdy bliźniaki Evy i Briana, o mało wyszukanych imionach, Brianne (ona) i Brianne Junior (wiadomo), opuszczają rodzinny dom by wieść studenckie życie na wydziale matematyki Uniwersytetu w Leeds jako małoletni (siedemnaście lat!) geniusze.
Tego samego dnia ich matka kładzie się do łóżka. I nie opuszcza go przez rok.

Brzmi intrygująco? I tak jest. Oto zaczynamy więc lekturę ciekawi czy dowiemy się co tak naprawdę może powodować główną bohaterką książki. Szczerze? Moja opinia jest taka, że Sue Townsend udało się stworzyć jedną z najbardziej irytujących postaci kobiecych w literaturze (drugą taką, która zawsze mnie denerwuje to żona komisarza Brunetti’ego, o czym nie raz wspominałam:).

Niestety, mimo, że powody są w ten czy inny sposób ukazane, pojęcia nie mam, dlaczego bohaterka postanowiła zalec na rok. Odnosiłam wrażenie, że i ona sama do końca nie wiedziała co nią powoduje. Niestety, nie była ona przekonująca, mnie głównie irytowała bo miałam wrażenie, że jej próba „zmienienia czegoś” jest niczym innym a kolejnym wcieleniem dostosowawczym do nędznej rzeczywistości , które przyjęła. Tak jak dotąd biernie podporządkowywała się wszystkiemu i szła a raczej pełzła z nurtem, tak i ta sytuacja, czyli położenie się do łóżka nie jest niczym twórczym, niczym, co ją by uskrzydliło czy wzmocniło a wręcz przeciwnie.

W tym wszystkim jednak autorce w rewelacyjny sposób udaje się pod pozorem niby to humorystycznej opowieści przemycić ukazanie większości bolączek współczesnego świata. Zanik wartości (nie mówię tu kompletnie o jakiejkolwiek religii ale o uczuciach takich jak empatia, współczucie, wzajemna pomoc czy życzliwość), zanik więzi rodzinnych (samej Evy nie lubiłam też za to, że nie budziła moich ciepłych uczuć jako matka). Wspaniały (naprawdę świetnie oddany) opis przedświątecznego rozgardiaszu, który nie zawiera w sobie nic z duchowości a skupia się jedynie na materialnej stronie, która zostanie w dwa dni przeżuta i wydalona, że użyję takiego może niezbyt eleganckiego kolokwializmu. W świecie Evy a także tak wielu z nas, nie ma już miejsca na rozmowę, jest za to miejsce na nowoczesne gadżety. Nie ma miejsca na szczerość wobec partnera, za to jest miejsce i czas na fałszywość i zdradę. Ze nie wspomnę, że ciekawy to początek dyskusji o depresji i osamotnieniu osób nią dotkniętych (temat jakby odżył po śmierci aktora Robina Williamsa ). Itd itp. Townsend nie ma w sobie ani grama z moralizatorki i dlatego też ta powieść brzmi dobrze, bo szczerze przez to, że nie jest kolejnym publicystycznym pamfletem na temat rozwiązłości i zła współczesnego świata.

Mimo, że bohaterka nie budziła mojej sympatii i tak naprawdę kompletnie jej nie współczułam ( irytowała mnie jej bierność) to naprawdę akcja mnie wciągnęła. 
Galeria postaci pobocznych stworzonych przez autorkę jest również niczego sobie, począwszy od męża, który nagle będzie musiał stawić czoła temu, czemu stawiała codziennie czoła jego żona, jak również przez z pewnością oryginalne (to chyba jedyna miła rzecz, jaką mogłabym o nich napisać) bliźniaki Evy i Briana. Są też mamuśki obojga państwa jak i koleżanka z roku akademickiego bliźniąt. I parę innych, w tym moja ulubiona postać, Alexander.

To taka lektura, która niby jest czytadłem a jednak trochę czymś więcej a poza tym dostarcza naprawdę kawałka dobrej rozrywki i oto w czytaniu mi chodzi a więc nie zdziwi chyba moja ocena czyli 5 /6.